سخن امام علی(ع) درباره ضرورت وحدت و عاقبت پراکندگی
آن هنگام که بین آنها تفرقه افتاد، و مهربانی و الفت‌ها بهم خورد، خداوند لباس عزت را از تن آنها برکند و فراوانی نعمتش را از آنها گرفت.
به گزارش “خانه خشتی” به نقل از مشرق، امیرالمومنین امام علی علیه السلام در بخشی از خطبه قاصعه فرمودند:…..
پس اندیشه کنید (در زندگی گذشتگان) که چگونه بودند؟ آنگاه که: وحدت اجتماعى داشتند، خواسته‌هاى آنان یکى، قلبهاى آنان یکسان، و دستهاى آنان مددکار یکدیگر، شمشیرها یارى کننده، نگاهها به یکسو دوخته، و اراده ها واحد و همسو بود، آیا در آن حال مالک و سرپرست سراسر زمین نبودند؟ و رهبر و پیشواى همه دنیا نشدند؟
پس به پایان کار آنها نیز بنگرید! در آن هنگام که به تفرقه و پراکندگى روى آوردند، و الفت و دوستى آنان از بین رفت و سخنها و دلهایشان گوناگون شد، از هم جدا شدند، به حزبها و گروه ها پیوستند، خداوند لباس کرامت خود را از تنشان بیرون آورد، و نعمتهاى فراوان شیرین را از آنها گرفت، و داستان آنها در میان شما عبرت انگیز باقى ماند.
متن حدیث:
قال الامام علی علیه السلام:
.. فانظروا إلی ما صاروا الیه فی اخر أمورهم حین وقعت الفرقه و تشتت الألفه و اختلفت الکلمه و الأفئده و تشعبوا مختلفین و تفرقوا متحاربین قد خلع الله عنهم لباس کرامته و سلبهم غضاره نعمته و بقی قصص أخبارهم فیکم عبرا للمعتبرین.فَانْظُرُوا کَیْفَ کانُوا حَیْثُ کانَتِ الْاءَمْلاءُ مُجْتَمِعَهً، وَ الْاءَهْواءُ مُؤْتَلِفَهً، وَ الْقُلُوبُ مُعْتَدِلَهً، وَ الْاءَیْدِی مُتَرادِفَهً وَ السُّیُوفُ مُتَناصِرَهً، وَ الْبَصائِرُ نافِذَهً، وَ الْعَزائِمُ واحِدَهً، اءَلَمْ یَکُونُوا اءَرْبابا فِی اءَقْطَارِ الْاءَرَضِینَ، وَ مُلُوکا عَلَى رِقابِ الْعالَمِینَ؟
فَانْظُرُوا إ لى ما صارُوا إ لَیْهِ فِی آخِرِ اءُمُورِهِمْ حِینَ وَقَعَتِ الْفُرْقَهُ، وَ تَشَتَّتِ الْاءُلْفَهُ، وَ اخْتَلَفَتِ الْکَلِمَهُ وَ الْاءَفْئِدَهُ، وَ تَشَعَّبُوا مُخْتَلِفِینَ، وَ تَفَرَّقُوا مُتَحارِبِینَ، قَدْ خَلَعَ اللَّهُ عَنْهُمْ لِباسَ کَرامَتِهِ، وَ سَلَبَهُمْ غَضارَهَ نِعْمَتِهِ، وَ بَقِیَ قَصَصُ اءَخْبارِهِم فِیکُمْ عِبَرا لِلْمُعْتَبِرِینَ مِنْکُمْ.
«نهج البلاغه، خطبه ۱۹۲»
