پروین طاهری میهمان ویژه پایگاه اطلاع رسانی “خانه خشتی”، که در روز پرستار دعوت ما را پذیرفت، در آستانه ۷۰ سالگی خدمت سی ساله خود در بیمارستان را افتخاری ارزشمند بیان کرد و با یادآوری دوران فعالیتش در شهرستان های بافت، کرمان و رفسنجان، هدفش را رضای خدا عنوان نمود و برای همه مردمان سرزمینش سلامتی طلب کرد.
پرستاری که وقتی نامه پایان خدمتش را به دستش سپردند به قدری ناراحت شد که انگار با ارزش ترین داشته اش را از او گرفته اند.
گپ و گفت و گوی ما با مادر نمونه ای که لحظه ای از ابراز علاقه به همسر و فرزندانش جدا نشده بود، به قدری دلنشین شد که فرصتی برای بازگویی ناملایمات این حرفه مقدس باقی نماند.
مادربزرگ دوست داشتنی رفسنجانی آن چنان دلنواز سخن می گفت که گویی شغلش را با روح و جانش گره زده باشند،
ذکر تجربیات سرپرستار اتاق عمل و سوپروایزر بیمارستان در ۴۰ سالگی وی نشان از رضایت شغلی اش داشت و آن را لطفی از سوی خداوند دانست که فراموش نشدنی بود؛
زمانی که از نگرانی اش برای همسرداری و فرزندپروری پرسیدم با آرامشی حاصل از روح لطیف مادرانه اش گفت: شوهرم همیشه در کنارم بود و مشکلات و وضعیت شغلی مرا می دانست؛ وقتی از بیمارستان برمی گشتم، به هیچ وجه احساس خستگی نمی کردم، به لطف خدا هیچ وقت در زندگی ام کم نگذاشتم؛ مادر بودن را در کنار شغلم دوست داشتم.
پروین طاهری بهترین نعمت خداوند را مراقبت از بیماران دانست و با یاد روزهایی که در بخش های مختلف بیمارستان در کنار بیماران گذرانده بود، گفت: سر زدن به بیمارستان مرا آرام می کند، من شغلم را با علاقه دنبال کرده بودم و عاشق پرستاری بودم؛ علاقه ام به شغل پرستاری به گونه ای بود که وقتی شیفت شب برایم در نظر گرفته می شد، حس پرواز داشتم.
در ادامه گفت و گوهایمان زمانی را از خاطره گذراند که همسرش برای اعتراض در بیمارستان حاضر شده بود تا از همکارانش بخواهد از وابستگی اش به پرستاری بکاهند؛ همین حرف با اعتراض شدید همکاران او مواجه گشته بود به طوری که گفته بودند هر زمان توانستی جریان خون را در بدن همسرت قطع کنی، پرستاری را هم می توانی از او جدا کنی.
وقتی به یاد دلاوری های حضرت زینب (س) افتاد، حرکت وی را به خاطر علاقه به دین و برادر دانست و داشتن هدف را از ویژگی های راه بانوی کربلا عنوان کرد.
حس مسئولیت پذیری پرستار مهربان رفسنجانی در بیان خاطراتش از نگهداری خانمی که در تصادفی مهیب دست و پایش شکسته بود، به خوبی درک می شد، آن جا که از هیچ گونه همتی برای مراقبت از وی دریغ نکرده بود و با ایجاد ارتباط نزدیک، علاوه بر حمایت عاطفی در بهبود سلامتی اش نقشی به یاد ماندنی ایفا نمود.
پروین طاهری که تحصیلاتش را نیز در رشته پرستاری در دانشگاه گذرانده است، خوشحال بود که در حد توانش انجام وظیفه کرده تا کارش مورد رضایت خداوند و بیماران قرار گیرد.
در بیان مقایسه وضعیت پرستاران آن زمان با پرستاران کنونی گفت: شرایط و امکانات گذشته و حال را نمی توان با هم مقایسه کرد، آن زمان مثل الان خبری از استراحت و شیفت و مرخصی ساعتی نبود و باید به طور مستمر در بخش حاضر بودیم، از طرفی به دلیل نبود تجهیزات استریلیزه، مجبور بودیم ضدعفونی را خودمان انجام دهیم؛ الان شرایط به مراتب بهتر از قبل است.
در پایان نیز از همه پرستاران خواست با علاقه شغل شان را دنبال کنند در نهایت خوشرفتاری با بیماران برخورد داشته باشند.
تهیه و تنظیم: بهناز شریفی