جوان معلول رفسنجانی که با اراده آهنین به قله‌های افتخار سوارکاری رسید

به گزارش خانه خشتی؛ هفته بهزیستی بهانه ای شد که به مصاحبه با یک جوان معلول موفق در رشته ورزشی بپردازیم؛

بسم الله الرحمن الرحیم من یک فرد دارای معلولیت جسمی هستم، اما با اراده و تلاش توانستم سه مقام کشوری در رشته سوارکاری به‌دست بیاورم»؛ این‌ها حرف‌های صادقانه‌ی مهدی ملایی فرد است، ورزشکار معلول اهل رفسنجان که با وجود محدودیت‌های جسمی، در ورزش پرچالش سوارکاری به موفقیت‌های ارزشمندی دست یافته است.

مهدی ملایی فرد می‌گوید که هیچ حمایت مالی یا معنوی از هیچ نهادی دریافت نکرده است؛ نه اداره بهزیستی، نه هیئت جانبازان و معلولین. او بدون اسب، بدون امکانات، و تنها با اراده و انگیزه‌ی شخصی، این مسیر را طی کرده است.

جرقه‌ای که زندگی ورزشی‌اش را روشن کرد

همه‌چیز از یک شو اسب‌سواری در روستا آغاز شد. ملایی فرد آنجا با فردی به نام آقای یزدان‌پناه آشنا شد که او هم دارای معلولیت بود. این دیدار باعث شد تا جرقه‌ای در ذهنش روشن شود. پس از آن با مربی خوش‌نام، مهندس مسعود صادقی تماس گرفت و برای اولین بار تمرینات جدی‌اش را در کرمان آغاز کرد.

سختی‌ها و زمین خوردن‌ها

او از چالش‌های زیاد مسیرش می‌گوید: «من بارها از اسب افتادم. برای کسی که تعادل طبیعی ندارد، سوارکاری کار ساده‌ای نیست. باید خوب تمرین کرد، تمرکز داشت و دل قوی. این ورزش فقط ظاهر خوبی ندارد، درونش پر از سختی و خطر است».

اما همین سختی‌ها باعث شد تا به گفته خودش به آرامش روحی و اعتماد به نفس بیشتری برسد. ملایی فرد معتقد است سوارکاری روحیه‌اش را تقویت کرده و به زندگی‌اش معنا داده است.

سه مقام کشوری در مدت کوتاه

او تنها در یک سال، توانست سه مقام کشوری در سوارکاری برای افراد دارای معلولیت کسب کند. از محرم سال گذشته تمریناتش را آغاز کرد و حالا جزو سوارکاران حرفه‌ای است. او حتی شانس حضور در رقابت‌های مقدماتی المپیک را هم داشته، اما به‌خاطر نبود حمایت، فرصت را از دست داده است.

حمایت‌ها کجا هستند؟

ملایی فرد با ناراحتی می‌گوید: «هیچ‌کس پشت من نبود. نه بهزیستی، نه هیئت ورزشی معلولان. این مسیر فقط با اراده خودم و حمایت معنوی و مالی مربی دلسوزم مسعود صادقی طی شد». او از مسئولان گلایه دارد و امیدوار است روزی شرایطی فراهم شود تا سایر افراد دارای معلولیت هم بتوانند مثل او بدرخشند.

ورزش یعنی زندگی

او در کنار سوارکاری، تجربه‌هایی در ورزش‌های دیگر مانند پتانک، بوچیا و والیبال نشسته هم داشته، اما می‌گوید: «فقط سوارکاری بود که در آن مقام گرفتم. این ورزش برای من، شادی، انگیزه و انرژی می‌آورد».

پیام به دیگران

پیامش به دیگر افراد دارای معلولیت این است:

«فقط عشق و اراده می‌خواهد. اگر انگیزه و اعتماد به نفس داشته باشی، می‌تونی تو هر کاری موفق باشی. هیچ‌چیز غیرممکن نیست.»

حمایت مردم و اطرافیان

او می‌گوید در مسیرش بعضی اطرافیان مشوقش بودند و بعضی هم تعجب می‌کردند که با این شرایط چطور توانسته این راه سخت را ادامه دهد.

درخواست آخر

وی از مسئولان درخواست دارد که شرایط و امکانات تمرین را برای ورزشکاران دارای معلولیت در مناطق محروم مثل رفسنجان فراهم کنند. نبود امکانات بزرگ‌ترین مانع پیش پای کسانی است که اراده‌ی رسیدن دارند.

انتهای پیام/