به گزارش “خانه خشتی”

اهل رفسنجان است،
روزگارش خوب است،
تکه نانی …
و خدایی که در این نزدیکی ست!
خودش می گوید: رفسنجانی ام، اما در پاریز متولد شده ام … ۲۸ سال دارم و در شُرف تأهل هستم …!
نیمی از عمرش را کنار آتشی که گرمای زمستانش شیرین بوده و در تابستان هُرم آن را نمی توان تحمل کرد، گذرانده است …
می گوید: همه کارهای مغازه را با عشق انجام می دهم و خدا را شکر که به کسی متکی نیستم …
و از ذهنم عبور می کند که آدمی به چشم و دهان و گوش و بینی نیست، به دست هم نیست؛ و به پا هم … آدمی را آدمیت لازم است …
…
امیر ۱۲ سال است که با یک دست به حرفه پیشینه اش مشغول است و برای مردم نان می پزد … بر اثر تصادف به این معلولیت دچار شده و علاوه بر دست، از ناحیه پا هم مشکل دارد … و هم اکنون دارای معلولیت صد در صد می باشد …
از اینکه بهزیستی او را فراموش کرده، شکایتی نمی کند … راضی است به رضای حق
از دوندگی هایش برای گرفتن مقرری بهزیستی که مبلغ آن از ۴۰ یا ۵۰ هزار تومان در سال هم تجاوز نمی کند، می گوید … و از جشن عروسی اش که در پیش است …
حکایت امیر پور امینایی همچنان باقیست اما اگر صدایش به گوش کسی نمی رسد و دستی یاریگر او نیست، در عمل نشان داد که یک دست صدا دارد …!

گزارش و عکس : روح الله بادپروا

به روایت تصویر