یک رسانه چه وقت خوب است و چه وقت بد؟ برای پاسخ بهتر است وظیفه ی یک رسانه از جنبه های مختلف بررسی شود؛ می توان برای اطلاع رسانی یک رسانه دو جنبه را برشمرد یکی اینکه بگویی فلان کار خوب انجام شد که خوب در اینصورت از انجام دهنده کار تقدیر و رضایتش تا حدودی جلب می شود ودیگر اینکه بگویی فلان کار بد انجام شد که در اینجا انجام دهنده کار ناراضی و در عین حال موجب خوشنودی جمعی خواهد شد که از انجام آن متضرر شدند.
البته جنبه سومی هم دارد که اینکه اصلا نگویی فلان مسئول فلان کار خوب یا بد را انجام داد که اینجا دیگر شوخی بردار نیست باید می گفتی چون نگفتی باید توبیخ و یا حذف شوی یا اینکه ….!
در واقع وظیفه یک رسانه و خبرنگار در شهر ما چیست؟ بله قربان گوی مسئولین یا دست زدن به تخریب آنان؟ البته که هیچکدام، رسانه ای که هدفش ارتقا و پیشرفت شهر و دیارش است چرا باید بی هدف مسئولینش را تخریب کند و بله قربان گفتن هم که همان روابط عمومی بودن است.
نکته ی قابل توجه این است که خبرنگار و روابط عمومی بسیار با هم توفیر دارند خبرنگار یعنی همه جا و هرچیزی اما روابط عمومی یعنی تنها یک جا و تنها یک چیز ، این دو در کنار هم موجب رقم خوردن موفقیت برای یک اداره و سازمان خواهند شد در حالیکه متاسفانه مفهوم خبرنگار در جامعه ما شده است همان روابط عمومی.
یک روابط عمومی می تواند با استفاده صحیح از ظرفیت رسانه شهرستان بهترین کارایی را برای خود و سازمانش رقم بزند اما متاسفانه یکروزی می نالیدیم از نقش کم رنگ روابط عمومی ادارات و اینک باید بنالیم از تبعیض قائل شدن آنان.
البته خوب است که بگوییم بله قربان گفتن یک رسانه هم به دردش میخورد، در جامعه امروز باید دستت به یک جایی وصل باشد تا حرفت برو داشته باشد وگرنه له می شوی یا بهتر بگوییم لهت می کنند چون به هر حال تاب شنیدن نقد علی الخصوص از نوع منفی آن را هر کسی ندارد.
این وجه مسلم امر خبرنگاری است نمی شود خبرنگار باشی و همه با تو خوب باشند حتی اگر تو به همگان علاقه داشته باشی، اما اینکه رسانه ای در شهر ما پس از گذشت چندین سال از عمرش و در کنار زحمات گسترده ای که در عرصه خبر و اطلاع رسانی به عنوان وظیفه انجام داده و سعی داشته است تا به طریقی درد مردم را به گوش مسئولانشان برساند حال به خاطر یک خبر که باب میل نباشد مورد هجمه ی فراوان قرار گیرد جفایی بس بزرگ نه تنها به این رسانه بلکه به مجموعه رسانه های شهرستان است.
همیشه این سوال را در ذهنم مرور می کنم که چطور رسانه هایی در شهر هستند که خطاهایی بسیار بزرگتر از پوشش ندادن یک محفل و سخنرانی را انجام می دهند و کسی لب نمی گشاید ؟!
آنچه به گمان بنده می رسد این است که بهترین حالت همان است که شایستگی ستایش یا لیاقت سرزنش بودن یک رسانه را اول پروردگار و سپس مردمی تعیین کنند که هراز چندگاهی این رسانه ناقابل را مامنی برای التیام دردهایشان در سختی های روزگار امروز می دانند.
نوشته به قلم سردبیر