به گزارش “خانه خشتی” : به شدت مریض بودم و توان بلند شدن نداشتم و هر شب نیز صدای طبل های هیات محل وادارام می کرد تا همراه هیات بروم اما دریغ . . .
یک شب قبل از تاسوعا با تمام توان بلند شدم تا هیات مولا حسینم را ببینم اما اینبار با تمام تلاشی که کرده بودم از قافله اش جا ماندم.
بغض گلویم را می فشرد، گریه کردم و التماسش کردم تا بتوانم برای یکبار هم که شده در این ماه محرم در هیاتش سینه بزنم.
زود جوابم را داد و روز تاسوعا وقتی از خواب بیدار شدم تقریبا هیچ دردی نداشتم، رفتم حسینیه ثارالله و با اشتیاق به هیات ها و عزاداریشان نگاه می کردم.
گویی برای بار اول است، تاکنون با این دقت و شور نگاهشان نکرده بودم.
خوب می دانستم برای یک سینه زدن ناقابل هم لیاقت لازم است و منی که لحظات بیماری و خانه نشینی و التماس برای حضور در هیات را چشیده بودم، لیاقت را و سعادت را با عمق جان درک کرده بودم.
نگاهم به جوانانی افتاد که ظاهر لوتی واری داشتند اما از امثال من با شور و اشتیاق تر به سر و سینه می زدند.
دیگر مثل سال های قبل در موردشان پیش داوری نکردم و از ته قلب به حالشان غبطه می خوردم.
چشمانم را تیز کردم تا شاید بعضی آقا زاده هایی که ادعای حسینی بودن و حسینی ماندن دارند را ببینم اما شاید جای دیگری نصیبشان شده بود چرا که ما بودیم و لوتی ها . . .
با خود فکر کردم که اگر خدای ناکرده اتفاقی برای این نظام بیفتد باید چشمم را به لوتی ها بسپارم یا به آقا زاده ها؟.؟.؟.
اما می دانم در دل این لوتی ها اخلاصی به وسعت نور عاشورا وجود داشت و من این نور را دیدم . . .
خواهشا جوانان این مملکت را با لباس و ظاهر داوری نکنید، شاید خودمان در زمره مردودین قرار داشته باشیم و فقط لوتی ها بدانند.
……………………………………………………………
پ.ن:
آرزویم چرخاندن پرچم یالثارات الحسین(ع) در کنار کعبه است اگر در آن روز هم آقازاده ها به من و لوتی ها اجاز فعالیت دهند.
لوتی ها را دوست دارم، جون حقیقتی به وسعت عاشورا دارند.
لوتی و جوان امروز نصیحت، شقاوت و برخورد نمی خواهد بلکه خودشناسی و امید می خواهد.
ما از نسل لوتی های کربلا هستیم و نه مصلحت اندیشان کوفی . . .
سریال شب دهم هم جالبی خود را دارد.
……………………………………………………………….
توی کربلا تمام داش مشدی ها رفتند به کمک امام حسین شهید شدند اما مقدس ها استخاره کردند استخاره هاشون بد اومد. “ایت الله مجتهدی”
منبع : خبرنگار ولایی