سوزاندن انسان ها، له کردن استخوان کودکان، خفه کردن زنان و بچه ها ، … این ها واقعیات روزمره منطقه روهینگیاست در برمه.
زنان و کودکان مسلمان میانمار، به وحشیانه ترین شیوه، قتل عام می شوند، به جرم مسلمانی. و ما خبر هم نداریم، یا نهایتا اظهار تاسف میکنیم.
چرا صدای بلندی از رسانه های جهانی بلند نمیشود؟ چرا حقوق کودکان این دنیا، طبقاتی است؟ چرا سازمانهای حقوقی، حتی موضع تشریفاتی هم نمیگیرند؟
خدایا ما از کی اینقدر بی خاصیت شدیم؟ بی تفاوت ، بی … لعنت به من که جز نوشتن این چند پاره خط، کاری از دستم بر نمی آید.
فقط کافیست به صورت کودکی که در گِل فرو رفته، به کودکی که آخرین شیر را از سینه مادر مقتولش می مکد، بنگری. بوی دود آدم سوزی، صدای شکستن استخوان بچه ها را ببویی و بشنوی… همین الان، کمی آن طرف تر از ما.
با احترام ؛ محمد کرمی نیا