به گزارش خانه خشتی ، شهرستان رفسنجان در شوک بازار پسته روز خوشی ندارد و اقتصادی تک محصولی دارد که شاهد نابودی تدریجی آن می باشیم هر سال نسبت به سال قبل وضعیت وخیم تر می شود رکود تمام بازار را فرا گرفته، علاوه بر رکود کشوری، بازار رفسنجان حال و روزی بدتر دارد تقریباً همه شغل ها تحت تأثیر این محصول هستند و این محصول بدون فریادرسی روزگار می گذراند، چقدر توانمندیم در ارائه گزارش در خصوص خشک شدن درختان، نبود آب، قیمت پایین و… همه عدد و رقم اعلام می کنند باغات از ۱۱۰ هزار هکتار به ۸۶ هزار هکتار رسیده، در هر هکتار ۵۰۰ کیلو برداشت می کنیم، در بازار جهانی امریکا جایمان را گرفته و… چقدر عجیب است کسانیکه باید فکر چاره کنند فقط مشکلات را بیان می کنند دیگر نمی دانند اگر آنها مشکلات را بیان می کنند مردم بهتر از آنها با دل و جان حس می کنند، متولیان پسته امروز اعلام می کنند که تا ده سال دیگر پسته با رفسنجان خداحافظی می کند این جواب اعتمادی است که مردم به آنان کرده اند؟ این هم یکی از آسیب های مدیریتی ماست که از هیچ مسئولیتی بازخواست نمی شود که در مدت زمانی که بر یک مسند تکیه زده ای و امکانات بیت المال در دستت بوده چه کار کرده ای؟ فقط اگر اختلاسی مشکلی به وجود آید همه فریاد وامصیبتا سر می دهند و این موجب می شود که بعضی مدیران کارهای کلیشه ای و روزمره انجام دهند و در پایان وقت اداری خوشحالند که یک روز گذشت و مشکلی در حیطه کاری آنها به وجود نیامد، دلسوزی وجود ندارد و یا دلسوزی نمی کند؟
سخت است بر بالین نیمه جان اقتصاد رفسنجان نشستن و شاهد نابودی تدریجی آن بودن، ای کاش فریاد رسی پیدا شود و اِلا به جای جشن ملی پسته باید مجلس ترحیم آن را برگزار کرد و تمبر یاد بود را باید همراه پسته به فنا سپرد، بیایید، بیایند و بیائیم تا فرصتی باقی است همتی کنیم تا این بیمار به کما رفته نفسی تازه کند از حرف های تکراری بپرهیزیم و سخنی نو دراندازیم.
یادداشت از : حسین تقوی رشیدی زاده