طنز تلخ من از گریه غم انگیزتر است!

مقدمه این طنز تلخ: نوشتن تلخ‌ترین طنز عمر همیشه برای یک طنز پرداز سخت ترین کار است.اما چه کند اگر ننویسد این طنز تلخش را، روزگار بر سر فکرهای تلخ مثل آوارهای زلزله خراب می‌شود.

به گزارش ” خانه خشتی”:،همه چیز دراین خنده بازار رسانه ملی  در بازار اندوه ملت برای ناراحتی مردم فراهم بود فقط کم مانده بود که بخش«عمو قناد» خنده بازار داد بزند:«یه زلزله با آوارش ببینیم،یه زلزله…»

اما باز هم در کنار این حرکت عجیب تلویزیون، از هر چه بگذریم سخن مسئولانی که هر چند وقت یکبار مثل بت من در رسانه ملی حاضر می‌شوند وصحبت از مقاوم سازی در سراسر ایران می‌کنند خوش‌تر است!

به ویژه که در بیش‌تر مواقع این دست از مسئولان با راهبردهای کاملا پیشرفت‌مدارانه یکی از مهم‌ترین راه‌کارهای مقابله با زلزله را ایستادن در چهارچوب در ویا زیر میز وراه پله می‌دانند که این موضوع همیشه یکی از پیشنهادهای نخبه گرایانه‌ای است که مدیران کشوری هم‌چون ژاپن از آن مطلع نیستند.

دراین بین با توجه به این راهکارهای فوق العاده چند فرضیه ذهن ما عوام الناس را که مثل برخی مدیران که حضور جدی در عرصه رسانه ملی دارند نخبه نیستیم. (البته تحصیل کرده بیکار که هستیم!)به خود مشغول داشته که بعضی از آنها به شرح زیر است:

۱-مردم ومدیران کشور ژاپن خنگ و بی‌سواد هستند که به جای رفتن زیر میز وایستادن در «چهارچوب در»، میلیاردها تومان هزینه ایمن‌سازی ساختمان‌های خود می‌کنند.

۲-خودمدیران هم یا اهل زیر میزی رفتن هستند یا درهنگام زلزله توانایی دویدن به خارج از خانه را دارند ویا از همه مهم‌تر خانه‌هایشان بیدی نیست که با این زلزله ها بلرزد که فرضیه آخری از همه محتمل‌تر است.

۳-باید به زودی هزینه‌های فراوانی برای ساخت ویا وارد کردن میزهای چینی ویا چهارچوب‌های در باز هم چینی کرد تا به این وسیله بتوان برای شهروندان عزیز ایمن‌سازی کرد.

۴-مدیران برنامه‌های ویژه‌ای برای ایمن سازی پس از وقوع زلزله دارند  وبرای همین در هنگام مانورهای سراسری که اغلب اوقات با شوخی وخنده دانش آموزان همراه است به همه گفته می‌شود که زیر میز بروید.خود زیر میزی ببخشید(!) زیر میز رفتن (!)برنامه ویژه مدیران برای مقابله با زلزله محسوب می‌شود.

۵-به احتمال زیاد از این پس در صورتی که ایستادن در آستانه در وزیر راه پله جواب نداد، مدیران مربوطه چگونگی «وصیت کردن» به طور سریع را در یک مانور سراسری به پیر و جوان آموزش می‌دهند تا حداقل آن دنیای عزیزان با همت این مدیران کارشناس، ایمن‌سازی شود.

به هر صورت به نظر می‌رسد که برخی مدیران محترم ومحترمه که این روزها علاقه زیادی به سکنی‌گزینی در برج‌های پایتخت دارند، برنامه‌های ویژه‌ای برای وضعیت زلزله تدارک دیده‌اند که پس از وقوع زلزله واز دست رفتن هم وطنان آن‌ها را اجرا خواهند کرد و این‌گونه می‌شود که ایمن‌سازی معنا پیدا می‌کند.

 رضافرخی

برچسب ها:
از گریه غم انگیزتر است طنز تلخ من