قافله عمر

از من رمقی به سعی ساقی مانده ست

از صحبت خلق بی وفایی مانده ست

از باده ی دوشین قدحی بیش نماند

از عمر ندانم که چه باقی مانده ست

شگفتی پدیده زمان این است که وقتی به آینده نگاه می کنیم بسیار دور و دیر جلوه می کند و انتظار و خستگی با خود به همراه دارد اما وقتی روزها و سال ها گذشت چنان تند و شتابان بوده است که تو پنداری همین دیروز بوده است. براستی که انگار همین دیروز شروع فروردین ۹۴ بود و اکنون بسان یک چشم بر هم زدنی یک سال گذشت و کسری از عمر ما سپری شد عمری که اندازه گذشته اش را می دانیم و از میزان باقی مانده اش هیچ نمی دانیم جالب است بدانیم که در دوران گذشته با نزدیک شدن به بهار نوعی نگرانی در مردم بوجود می آمد بدان علت که » یک سال از عمرمان گذشت «، و در مواردی می گفتند: » نمی دانیم باید بگوئیم یک سال بر عمرمان اضافه شد و یا یک سال از عمرمان کم شد«، ولی آنچه مسلم است مصداق: » بر لب جوی نشین و گذر عمر ببین « می باشد، نباید حسرت روزهای رفته را خورد بلکه باید از گذشته بسان تجربه ای جهت ادامه زندگی فردی و اجتماعی بهره جست و این دو جنبه دارد یکی جنبه خُرد و فردی و قدر آن را دانستن که این مهم در سخن بزرگان حکمت و معرفت و عرفان و دین و ادبیات آمده است:

این قافله عمر عجب می گذرد

دریاب دمی که با طرب می گذرد

و یک جنبه هم کلان و اجتماعی است یعنی نقشی که هر فرد به عنوان شهروند و یا مسئول بر عهده دارد و پاسخ به این سوال که آیا در سالی که گذشت توانسته ایم وظیفه اجتماعی خود را در حد قابل قبول انجام دهیم؟ آیا از عهده اعتمادی که متولیان امر به مسئولین داشته و آنها را بر مناصبی نشانده اند برآمده اند؟ خصوصاً شهرستان رفسنجان که باید نه تنها مانند سایر مناطق به سمت توسعه حرکت کند بلکه جبران عقب ماندن چند ساله هم بشود براستی تصمیمات و برنامه های سال گذشته چقدر رفسنجان را در مسیر توسعه قرار داده است؟ و یا راه را برای آن هموار نموده است و به عبارتی حرف ها و اعداد و رقم های مربوط به سرمایه گذاری چقدر جنبه عملیاتی به خود دیده است؟ و در کنار آن چقدر مشکلات پیش روی سرمایه گزاران قبلی مرتفع شده است؟ ولی آنچه مسلم است این که با همه فعالیت های انجام شده و قول های داده شده یک نکته مهم است و آن سرعتی شتابان تر از زمان و کوششی مجدانه تر و مجاهدانه تر از آنچه تاکنون بوده و این نیز بر عهده متولیان شهرستان است از متولیان سیاسی تا متولیان فکری، فرهنگی و اقتصادی واِلا اگر گذشته جبران نشود همیشه این فاصله عقب ماندگی با بعضی مناطق دیگر وجود خواهد داشت یک سال گذشت و در یک چشم بر هم زدنی سال ۹۵ هم خواهد گذشت هر چند که می گویند:

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل

و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

اما باید گفت برای طرح های توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و … باید با تمام وسع و حتی بیشتر از آن کوشید.