وین دروازه ی محاسبه و مراقبه

به گزارش “خانه خشتی“، متن توافق وین از جملات و اصطلاحات فنی و بسیار دوگانه ای تشکیل شده که پس از مطالعه امکان قضاوت را از هر خواننده ای سلب می کند، نه بدین معنا که وین در یک سطح بالای علمی نگاشته شده که بقیه از درک آن عاجز باشند بلکه در سطح بالایی از دوگانگی های معنایی و ابهام نوشته شده است، که برای برداشتن این علامت سوال ها نبایستی سراغ یک تحصیلکرده ی هسته ای رفت و نه یک تحلیلگر سیاسی، بلکه فقط بایستی سراغ شش نفر را گرفت،ظریف، عراقچی، صالحی، کری، شرمن، ارنست مونیز…..

حتی کارکنان وزارت خارجه مملکت که در سطح اول امور خارجه جاری قرار دارند، از این توافق سر در نمی آورند، ترجمه های متفاوتی که از سوی این کارشناسان منتشر شد بدیهی ترین دلیل برای این نظر می تواند عنوان شود، وقتی توافقی با چنین سبکی نوشته می شود، در وهله ی اول منتقدین دست شان برای استفاده از توافق بعنوان منطق و سند حرف هایشان کوتاه می شود، پس جامعه برای رسیدن به جواب سوالات احتمالی شان ناچارند به شش نفر فوق الذکر مراجعه نمایند و اگر این شش نفر حرف هایشان را با صراحت تمام و با کمال اعتماد به نفس بزنند، مردمی که دچار دوگانگی قضاوتی در مورد توافق شده اند، خواه یا ناخواه به سمت حرفای این افراد سوق داده خواهند شد.

می دانیم در میدان دودلی و شک و تردید ها کسی پیروز است و اذهان را بسمت خود متمایل می کند که با صراحت بیشتری حرف هایش را بزند، دقیقا همین رفتار را کری با کنگره آمریکا و ظریف با مجلس ایران انجام داد، و همچنین با توجه به سبک نوشته شده برجام، منتقدین چه در ایران و چه در آمریکا مجبورند برای رفع ابهاماتشان به این شش نفر مراجعه کنند و در این فضای مه آلود هم کری و هم ظریف حرف هایشان را با قاطعیت می زنند و هر دو از یک متن دو تا حرف که با هم ۱۸۰ درجه در اختلافتد را با صراحت می زنند و پس از آنکه در مورد این اختلاف سوال می شود، هر دو طرف می گویند این حرف ها برای مصرف داخلی طرف دیگر گفته می شود !!!

در سبک نوشتاری متن نهایی از تجربیات ژنو و لوزان در برابر منتقدین به نحو احسن استفاده شده چرا که در ژنو و لوزان داده های ما معلوم و گرفتنی هایمان مجهول بودند اما در این متن نهایی هم داده ها و هم گرفتنی هایمان دارای ابهام و معناهای متفاوتی می باشند، از معنای روحانی ما گرفته تا معنایی که اوباما دارد، سوال اینجا پیش می آید که فردا در میدان عمل کدام معنا به کار گرفته می شود؟ الان هم در ایران و هم در آمریکا مراجع تعیین کننده ی خوب یا بد بودن توافق این شش نفر فوق الذکر می باشند و هیچ کدامشان هم اعتراف به ترش بودن دوغ شان نمی کنند مانند این است که هر دو طرف بازی برد – برد راه اندخته اند و در تهران و نیویورک هر دو کشور جشن قهرمانی بگیرند این چنین رفتاری کمی مضحکانه خواهد بود و منطقی به نظر نمی رسد. اما در چنین شرایطی تکلیف معقولانه و منطقی چیست؟
به نظر راقم ، در این زمان وظیفه ی خوب یا بد نشان دادن توافق از دوش تحلیلگران سیاسی و دانشگاهی با توجه به ابهامات موجود در آن برداشته شده و بهتر است وضعیت آنچه گرفته ایم توسط مردم و آنچه که داده ایم توسط مسئولین ارشد نظام مشخص شود، بدین ترتیب مردم با دیدن وضعیت معیشتی و تغییراتی که در دخل و خرج آنها و رفاه اقتصادی شان پس از توافق حاصل می شود در مورد توافق قضاوت می کنند، که این معقولانه ترین راه قضاوت به نظر می رسد بر خلاف حلوا حلوا کردنی که دولتی ها به راه انداخته اند … و مسئولین (شورایعالی امنیت ملی + مجلس) ببینند در عرصه عمل قرار است چه اتفاقاتی برای دانش هسته ای و موضوعات مرتبط با امنیت ملی و مراکز اصلی و حیاتی کشور و بازوان اصلی قدرت جمهوری اسلامی در برابر تهاجم قرار است اتفاق بیفتد و از طریق اتفاقاتی که در میدان عمل رخ می دهد و قرار است اتفاق بیفتد وضعیت آنچه را که داده ایم ارزیابی کنند.

همچنین مسئولین نظام بایستی بر این نکته واقف باشند که اگر اطلاعاتی مهم از کشور در اختیار حریف قرار بگیرد، قطعا آنها دست بالاتری خواهند داشت و هر لحظه منتظر حمله به ایران باید باشیم و حمله به ایران دیگر دور از ذهن نخواهد بود. ارزیابی در عرصه عمل و با چشمان باز میدان را دیدن بدون تاثیر پذیری از جوسازی ها و حرفای قشنگ قشنگ، محاسبه و مراقبه خواهد بود نسبت به بد عهدی و خدعه ی دولت جنایتکار آمریکا و از طرفی هم دولت ما دولت صادق و پاکی است و از محاسبه بین واقعیات با آنچه که گفته می شود هیچ باکی ندارد.
و دولت و ملت هم نبایستی چنان غرق مذاکرات شوند و همه چیز کشور ما مذاکره با آمریکا باشد بطوری که در قرن ۲۱ ام و در این سطح از علم و برنامه ریزی مدیریتی، سیل به راحتی ۱۶ نفر را به کام مرگ کشاند و متحمل خسارات جبران ناپذیری همچون جان انسان ها شویم سخنان رئیس سازمان مدیریت بحران در گفتگوی خبری صدا وسیما متاسفانه گویای بی مدیریتی در عرصه های دیگر کشور که اتفاقا نیاز به همکاری و هماهنگی دارند حکایت دارد که این نه زیبنده دولت است و نه شایسته ی این مردم همیشه در صحنه …
یادداشت از : احد امینی / فعال دانشجویی