پیش به سوی سقوط!

اظهارات اخیر علی کفاشیان مبنی بر عدم حمایت وزارت ورزش از فدراسیون فوتبال، نشان‌دهنده ادامه مسیر ناکامی‌ها در این رشته است.

به گزارش خانه خشتی، ورزش فوتبال در اقصی نقاط جهان به علت جذابیت‌های پیدا و پنهان در تار و پود آن همواره با حاشیه‌های فراوانی روبروست.

فوتبال در کشور ما نیز به دلیل اقبال مردم جای خود را در زندگی روزمره باز کرده و اخبار مرتبط با آن از سوی علاقه‌مندان بیشمار رصد می‌شود.

از زمان روی کار آمدن علی کفاشیان در مسند فدراسیون فوتبال این ورزش با فراز و نشیب زیادی مواجه بوده که به گواه اهل فن، روزهای تلخ و سیاه آن به مراتب بیش از ایام خوشی است.

موضوع تکراری چگونگی نامزدی و سپس انتخاب وی در نخستین دوره ریاست به سال ۸۴ استارت حواشی فوتبال در دوره جدید و پس از تعلیق بود.

چهار سال اول حکمرانی کفاشیان با تمام مشکلات و موفقیت‌ها اسفند ۹۰ به پایان رسید و از آن هنگام به بعد را می‌توان فصل جدیدی در فوتبال ایران ارزیابی کرد.

ارتباط رئیس فدراسیون در دوره نخست با سازمان تربیت بدنی وقت و ماه‌های ابتدایی وزارت وزیر ورزش اگر چه برخی اوقات دستخوش ناملایماتی شد، اما در مجموع حمایت متولیان سازمان از کفاشیان دلگرمی مناسبی برای اجرای برنامه‌های وی (با تمام ضعف‌ها) بود.

اما همین واژه “حمایت” موضوعی است که امروز رئیس خنده‌روی فوتبال از نبود آن در وزارتخانه عریض و طویل ورزش و جوانان نسبت به شخص وی ابراز ناخرسندی می‌کند.

ریشه این مسئله را باید در مجمع انتخابات ریاست فدراسیون در اسفند ۹۰ جست و جو کرد. جایی که وزارت ورزش با استناد به حکم سازمان بازرسی کل کشور اصرار به کناره‌گیری کفاشیان از نامزدی داشت.

اما وی زیر بار این مطلب نرفت و با موقعیت سنجی و جلب نظر اعضای مجمع توانست بر نامزد مدنظر وزارت غلبه کند و سکان هدایت فوتبال را مجددا در اختیار گیرد.

هرچند که وزارت ورزش در تلاش بود با قید ممنوعیت داشتن دو شغل برای یک فرد کفاشیان را مجاب به استعفا کند، لیکن به دلیل ترس از تعلیق مجدد فوتبال ایران توسط فیفا ترجیح داد تا دوره بعد مجمع با وی مدارا کند.

آنچه از صحبت‌های رئیس فدراسیون در برنامه ۹۰ برمی‌آمد، حاکی از کم‌توجهی وزارتخانه طی دوره ۱۴ ماهه ریاست مجدد علی کفاشیان است.

وی که به محافظه‌کاری در بیان مواضع شهره است به صراحت از نبود حمایت متولیان ورزش از خود و فدراسیون متبوعش سخن می‌گوید و یکی از مصادیق آن را تأمین نشدن ارز لازم برای پرداخت حق و حقوق سرمربی پرتغالی تیم ملی عنوان می‌کند.

بدیهی است معضل تنها به این یک مورد ختم نشده و طی یک سال و دو ماه اخیر این رویه کماکان ادامه داشته است.

عباسی وزیر ورزش نیز چندین بار اعلام کرده که باید هرچه سریع‌تر مجمع جدید فوتبال تشکیل و برای آینده فدراسیون تصمیم‌گیری شود، اما کفاشیان در اقدامی “هوشمندانه” زمان این مجمع را از اسفند سال ۹۱ به تیرماه ۹۲ و بعد از انتخابات ریاست جمهوری موکول کرد.

شواهد و قرائن نشان می‌دهد رئیس فدراسیون قصد دارد با مشخص شدن کابینه دولت در خصوص ماندن و یا رفتن خود تصمیم‌گیری کند، به این شکل که اگر وزیر کنونی و یا یکی از همفکران وی در دولت آینده بر سر کار باشد و یا آنکه تیم ملی پس از بازی‌های باقیمانده مقدماتی جام جهانی در خرداد ماه از صعود باز بماند کفاشیان با توجه به شرایط موجود کناره‌گیری کند.

حالت دوم آن است که در صورت جایگزینی فردی موافق با کفاشیان در وزارت ورزش آینده و یا صعود احتمالی به جام جهانی، ناخودآگاه تمامی توجهات و رویکردها به فدراسیون مثبت بوده و آقای رئیس می‌تواند دوره ۴ ساله دوم خود را نیز به آسودگی طی کند.

اکنون و در زمانی که هر دو نهاد مرتبط با قضیه به دنبال برنامه‌ریزی برای پیش‌بردن اهداف خود بدون توجه به دیگری و البته مصالح این رشته هستند، روشن است که قربانی بزرگ این میدان تنها فوتبال خواهد بود.

پس از صحبت‌های کفاشیان باید منتظر واکنش‌های وزارت ورزش در آینده نزدیک باشیم. روزها و هفته‌های بعد آبستن حوادث دیگری خواهد بود.

منبع:فارس

برچسب ها:
فوتبال