شعری از هنرمند رفسنجانی تقی زاده (کلپوره) امروز در جمع بازنشستگان مجتمع مس ایران

به گزارش خبرنگار “خانه خشتی”،شعری از هنرمند رفسنجانی تقی زاده (کلپوره) که در مراسم تجلیل از تلاشهای دکتر محمد اسفندیار مدیر عامل مؤسسه صندوق بازنشستگی و عضو هیئت مدیره صنایع مس ایران، امروز با حضور بازنشستگان شرکت صنایع مس در تالار علقمه رفسنجان برگزار شد.

 

 ابتدای صحبتم نام خدا                                      آن خداوند کریم و با صفا

بعد از آن هم عرض تقدیم و سلام                       خدمت این جمع حضار گرام

آمدیم امروز را با حال و حس                              خدمت زحمتکشان شهر مس

خدمت زحمتکشان بی ریا                                 آن که عمرش با توکل بر خدا

از دل کوه بلند و جاودان                                    بهر کس از خاطر یک لقمه نان

نعره ای با دست پرخون می کشید                     سنگ را از کوه بیرون می کشید

کوه گویا درد او را کرده حس                              در نبرد سنگ و درد و عشق و مس

او که بهر اقتصاد میهنش                                   مایه ای بگذاشت از جان و تنش

تا بماند کشور او سربلند                                   دور ماند از بلاها و گزند

در تمام مشکلات هر زمان                                 اندرون دوران جنگ و امتناع

خم به ابرویش نیاورد کارگر                                 در مسیر تندباد پر خطر

پیش دشمن همچو مشعل شعله ور                    سینه خود را نموده چون سپر

دشمنش کوچک شده از دید او                           چون که دیده چرخه تولید او

دشمنش در زمان انقلاب                                   روزهای شور و شوق و التهاب

پیش خود می گفت در گوش و کنار                      فرد ایرانی بماند سوی کار

گرچه ما خارج شویم از این دیار                           معدن مس می شود بی اعتبار

نزد ما آیند نمایند التماس                                   تا که برگردیم دوباره با سپاس

لیک دیدی مرد ایرانی تبار                                  با صلابت، باشکوه و ابتکار

چرخ این کارخانه را با افتخار                               چون در آورده به چرخش آشکار

خط ما انگشت حیرت بر دهان                            مانده است سی سال و اندی بی امان

چون که ما سرمایه هایی چون شما                   چون شما مردان غیرت آشنا

در دل این خاک زیبا داشتیم                               با شما ها بذر غیرت کاشتیم

با شما ها که بازنشسته گشته اید                     گرچه که پیر و شکسته گشته اید

گرچه شبهای سرد بی چراغ                               در کنار دیگ ذوب و فرم داغ

در کنار واگن و سنگ و نوار                                  در میان دود و گرد و غبار

هفته ها شاید نخوابیدی به شب                         گاه بودی در میان سوز و تب

سال ها با همت مردانه ات                                 چشم پوشیدی ز اهل خانه ات

مانده ای تا که بماند کشورت                               ای که گردد عشق قربان سرت

گرچه بی مهری فراوان دیده ای                            درد خود بی جام درمان دیده ای

گرچه ماندی در همان پیچ و خمش                       گرچه بیماری از دود و دمش

گرچه گاهی سرفه های بی امان                         می کند جسم و تنت را نیمه جان

گرچه اعصاب تو شد خورد و خمیر                         از صدای دستگاه های خطیر

لیک اکنون خادمین باوفا                                     آمدند اینجا ولی بی ادعا

وا نمایند تا که اخم کهنه ات                                تا زنند مرهم به زخم کهنه ات

من شنیدم یار دلسوز آمده                                 یک مهندس پوستین دوز آمده

تا که بر دارد ز دوشت کهنه وار                              آمده دکتر ولی اسفندیار

آمدند تا درد تو درمان کند                                    رنج دیرین تو را درمان کند

گرچه اکنون کارهایی هم شده                             اندکی هم رفع این ماتم شده

گرچه می خواهی کنون در این مکان                     وعده عالی دهند این همرهان

بهر جبران تمام کارشان                                      این همه زیبایی ایثارشان

بهر دوریشان ز چشمان حسود                            ختم فرما بر محمد یک درود

برچسب ها:
تقی زاده رفسنجان شعر کلپوره مس سرچشمه